Het werk
Door: Diede
Blijf op de hoogte en volg Diede
02 Maart 2017 | Sri Lanka, Digana
Lieve vrienden en familie,
Het is inmiddels een aantal weken geleden dat jullie iets van me hebben gehoord. Weken vol met fantastisch werk, gezellige avondjes en leuke weekendjes weg. Het werk is fantastisch, leuk, lastig en zwaar tegelijk. Ik heb dagen gehad waarin cliënt na cliënt niet op kwam dagen. Ook heb ik dagen gehad waar ik van de ene naar de andere behandeling ging zonder enig moment te hebben om op adem te kunnen komen.
Home of hope is als het ware een klein dorpje. Er zijn een heleboel gebouwen met ieder een eigen functie. Zo zijn er gebouwen waar de kinderen wonen, waar gekookt en genaaid wordt en waar ceremonies worden gehouden. Verder is er een groot sportveld, een speeltuin en een zwembad. Hiernaast heb je nog veel meer gebouwen, waaronder het rehabilitatie centrum. Of zoals we hier wat gemakkelijker zeggen; the Medical. The Medical is 5 jaar geleden opgericht door Alfi en Sharmini, dit is het koppel dat Home of Hope leidt. Ze wilde graag iets doen voor gehandicapte kinderen in de omgeving. Vanuit dit idee zijn ze samen met José begonnen om dit werkelijkheid te maken. José is de Nederlandse vrouw die zich voor de volle 100% heeft ingezet voor the Medical. Zij zorgt voor sponsoring en voor studenten die ieder semester weer naar Sri Lanka toe reizen. Ze begonnen slechts met een paar kinderen per week, inmiddels komen er 300 kinderen per maand. Ik werk hier samen met Ali (lokale fysiotherapeut) en Yuganthi (lokale logopediste) die hier vast werken. Verder zijn we met 5 Nederlandse meiden; Kelly (fysiotherapeut), Meike & Marjolein (oefentherapeuten) en Dorien en ik (psychomotorische therapeuten). Last but not least werkt ook Masha in the Medical, zij is een ervaren PMT’er waar we erg veel van kunnen leren.
Ik behandel onder andere kinderen met autisme, ADHD, het syndroom van down en trauma’s. Met de meeste kinderen ben ik bezig met concentratie, luisteren en ontspannen. Ook zijn er een aantal kinderen waar ik meer bezig ben met lichaamssignalen, zelfvertrouwen en grenzen. Ik merk dat het heel lastig is om de diepte in te gaan omdat communicatie een groot probleem is. Soms is er een kind hele verhalen tegen mij aan het vertellen en kijkt me vervolgens hoopvol aan. De enige twee woorden die ik ken zijn ende (kom) en hôndai (goed), dus daar kom ik niet ver mee. Aangezien ik dus geen idee heb wat er allemaal is gezegd, antwoord ik dan maar met een hopeloze ‘I don’t know what you say’. Verder heb ik behandelingen gehad met kinderen die weg rennen, hun hoofd tegen de muur aan bonken, op de grond neervallen, krabben en bijten, alleen maar in hun eigen wereld zitten of kinderen die gewoon helemaal niks doen. Ik heb daarentegen ook behandelingen gehad met kinderen die je constant aan blijven kijken met een enorme glimlach, alles doen wat je vraagt of gewoon ontzettend schattig zijn. Ik merk hier hoe belangrijk mijn houding is en hoeveel ik hiermee kan bereiken in het contact maken met kinderen. Naar mate ik de kinderen beter leer kennen en meer structuur geef merk ik ook dat de therapieën steeds beter gaan.
Er zijn een aantal cliënten waar ook een vertaler bij aanwezig is. Hierdoor kunnen we veel meer de diepte in en kun je op een hele goede manier werken aan PMT thema’s. Op deze manier behandel ik een jonge vrouw die heel veel heeft meegemaakt. Ze is zich momenteel heel weinig bewust van wat er allemaal gebeurd in haar lichaam. We behandelen haar nu 4 dagen in de week en kunnen op deze manier echt vooruitgang boeken. Ook komt er één keer in de week een groep meiden van het weeshuis die ik groepstherapie geef. Doordat ook hier een vertaler aanwezig is merk ik dat ik heel veel kan met deze groep. Soms is het echter ook lastig met een vertaler omdat een extra tussenpersoon toch voor meer onduidelijkheid zorgt.
Na het werken gaan we met zijn allen terug naar het vrijwilligers huis die zich ook op het terrein bevindt. Het is een hartstikke leuke groep, maar een huis vol met meiden zorgt natuurlijk ook weleens voor een irritatie hier en daar. Gelukkig zijn we oud en wijs genoeg om hier zonder problemen weer uit te komen (sommigen van ons dan…). Na het werken doen we gezellig spelletjes, eten we samen, praten we na over het werk of trek ik me even lekker terug in mijn kamer. In de weekenden gaan we er lekker op uit om Sri Lanka te verkennen, hierover zal ik jullie in mijn volgende blog meer vertellen. Zoals jullie hebben kunnen lezen heb ik het ontzettend naar mijn zin hier. Natuurlijk zijn er soms ook wat momenten dat ik wat meer naar huis verlang, maar over het algemeen worden deze momenten weer snel vervangen door de leuke dingen hier. Ik ga nog genieten van mijn tijd hier en jullie horen snel weer iets van me.
Dikke kus,
Diede
Het is inmiddels een aantal weken geleden dat jullie iets van me hebben gehoord. Weken vol met fantastisch werk, gezellige avondjes en leuke weekendjes weg. Het werk is fantastisch, leuk, lastig en zwaar tegelijk. Ik heb dagen gehad waarin cliënt na cliënt niet op kwam dagen. Ook heb ik dagen gehad waar ik van de ene naar de andere behandeling ging zonder enig moment te hebben om op adem te kunnen komen.
Home of hope is als het ware een klein dorpje. Er zijn een heleboel gebouwen met ieder een eigen functie. Zo zijn er gebouwen waar de kinderen wonen, waar gekookt en genaaid wordt en waar ceremonies worden gehouden. Verder is er een groot sportveld, een speeltuin en een zwembad. Hiernaast heb je nog veel meer gebouwen, waaronder het rehabilitatie centrum. Of zoals we hier wat gemakkelijker zeggen; the Medical. The Medical is 5 jaar geleden opgericht door Alfi en Sharmini, dit is het koppel dat Home of Hope leidt. Ze wilde graag iets doen voor gehandicapte kinderen in de omgeving. Vanuit dit idee zijn ze samen met José begonnen om dit werkelijkheid te maken. José is de Nederlandse vrouw die zich voor de volle 100% heeft ingezet voor the Medical. Zij zorgt voor sponsoring en voor studenten die ieder semester weer naar Sri Lanka toe reizen. Ze begonnen slechts met een paar kinderen per week, inmiddels komen er 300 kinderen per maand. Ik werk hier samen met Ali (lokale fysiotherapeut) en Yuganthi (lokale logopediste) die hier vast werken. Verder zijn we met 5 Nederlandse meiden; Kelly (fysiotherapeut), Meike & Marjolein (oefentherapeuten) en Dorien en ik (psychomotorische therapeuten). Last but not least werkt ook Masha in the Medical, zij is een ervaren PMT’er waar we erg veel van kunnen leren.
Ik behandel onder andere kinderen met autisme, ADHD, het syndroom van down en trauma’s. Met de meeste kinderen ben ik bezig met concentratie, luisteren en ontspannen. Ook zijn er een aantal kinderen waar ik meer bezig ben met lichaamssignalen, zelfvertrouwen en grenzen. Ik merk dat het heel lastig is om de diepte in te gaan omdat communicatie een groot probleem is. Soms is er een kind hele verhalen tegen mij aan het vertellen en kijkt me vervolgens hoopvol aan. De enige twee woorden die ik ken zijn ende (kom) en hôndai (goed), dus daar kom ik niet ver mee. Aangezien ik dus geen idee heb wat er allemaal is gezegd, antwoord ik dan maar met een hopeloze ‘I don’t know what you say’. Verder heb ik behandelingen gehad met kinderen die weg rennen, hun hoofd tegen de muur aan bonken, op de grond neervallen, krabben en bijten, alleen maar in hun eigen wereld zitten of kinderen die gewoon helemaal niks doen. Ik heb daarentegen ook behandelingen gehad met kinderen die je constant aan blijven kijken met een enorme glimlach, alles doen wat je vraagt of gewoon ontzettend schattig zijn. Ik merk hier hoe belangrijk mijn houding is en hoeveel ik hiermee kan bereiken in het contact maken met kinderen. Naar mate ik de kinderen beter leer kennen en meer structuur geef merk ik ook dat de therapieën steeds beter gaan.
Er zijn een aantal cliënten waar ook een vertaler bij aanwezig is. Hierdoor kunnen we veel meer de diepte in en kun je op een hele goede manier werken aan PMT thema’s. Op deze manier behandel ik een jonge vrouw die heel veel heeft meegemaakt. Ze is zich momenteel heel weinig bewust van wat er allemaal gebeurd in haar lichaam. We behandelen haar nu 4 dagen in de week en kunnen op deze manier echt vooruitgang boeken. Ook komt er één keer in de week een groep meiden van het weeshuis die ik groepstherapie geef. Doordat ook hier een vertaler aanwezig is merk ik dat ik heel veel kan met deze groep. Soms is het echter ook lastig met een vertaler omdat een extra tussenpersoon toch voor meer onduidelijkheid zorgt.
Na het werken gaan we met zijn allen terug naar het vrijwilligers huis die zich ook op het terrein bevindt. Het is een hartstikke leuke groep, maar een huis vol met meiden zorgt natuurlijk ook weleens voor een irritatie hier en daar. Gelukkig zijn we oud en wijs genoeg om hier zonder problemen weer uit te komen (sommigen van ons dan…). Na het werken doen we gezellig spelletjes, eten we samen, praten we na over het werk of trek ik me even lekker terug in mijn kamer. In de weekenden gaan we er lekker op uit om Sri Lanka te verkennen, hierover zal ik jullie in mijn volgende blog meer vertellen. Zoals jullie hebben kunnen lezen heb ik het ontzettend naar mijn zin hier. Natuurlijk zijn er soms ook wat momenten dat ik wat meer naar huis verlang, maar over het algemeen worden deze momenten weer snel vervangen door de leuke dingen hier. Ik ga nog genieten van mijn tijd hier en jullie horen snel weer iets van me.
Dikke kus,
Diede
-
02 Maart 2017 - 13:22
Annet Quik:
Hoi Diedeltje,
Leuk om te lezen wat je allemaal doet. Heftige verhaal. Zeker ook je onmacht als je de mensen niet begrijpt. Maar fijn dat je het zo goed naar je zin hebt. We blijven je volgen.
Heel veel groetjes van Johan en Annet
-
02 Maart 2017 - 13:39
Ad:
Ha Diediede,
Met plezier en bewondering je blog gelezen.
Goed om te lezen hoe je omgaat met alle ervaringen die je opdoet. Jouw positieve instelling klinkt door in je verhaal. Daarmee kun je de mooie en ook de minder mooie ervaringen wel aan, denk ik. Fijn dat je met een groep mensen bent, die elkaar als het nodig is ook kunnen steunen.
Bedankt voor je mooie en eerlijke verhaal.
Beretrots op jou!!!!
Drie dikke zoenen,
Ad
-
02 Maart 2017 - 17:26
Adri Sprong:
Ha Diede,
Wat een mooi verhaal. En geweldig om te lezen dat je zulk mooi en goed werk doet. Vooral omdat je het doet voor mensen/kinderen die het in vergelijk met ons erg slecht hebben getroffen.
Ga door met je mooie en onbaatzuchtige werk. En natuurlijk je blog voor ons.
Adri -
02 Maart 2017 - 19:44
Anja :
Ha Diede.
Boeiend om je verhalen te lezen. Gewoon even de taal leren. Moet kunnen. Haha.
Afijn. Logisch dat de taal een belemmering is. Dat besef je misschien pas als je daar bent. Zeker omdat je je studie in je stage wilt laten terug komen. Op naar je volgend verhaal. Dikke knuffel. -
02 Maart 2017 - 19:53
Joek Penders:
Hoi Diedeke,
Goed beschreven waar je mee bezig bent en waar je tegen aan loopt.
Communicatie in een taal die je niet beheerst maakt jou werk extra lastig.
Mooi werk wat je doet en je kunt veel betekenen en resultaat behalen met en voor je clienten. Succes me alles en ik ben nu al benieuwd naar je volgende blog.
-
02 Maart 2017 - 20:02
Dian:
Ha meisje
Een trotse moeder hier. Blij met wat je doet maar ook met de leuke manier van bloggen. Gelukkig leidt dat niet onder het moeilijk communiceren.
We zijn natuurlijk heel benieuwd naar je reisverhalen en zijn benieuwd wat je straks voor ons in Petronella hebt.
Dian.
-
02 Maart 2017 - 20:18
Mien:
Lieve Diede . Fijn wat van je te horen. Wat een verhaal met hele verschillende dingen die je ziet en mee maakt. Geweldig dat je kunt helpen ondanks de taal. Super . Ook mooi dat je de " geniet" momenten verteld.
lieve groerjes van " tanteke" en Johan -
02 Maart 2017 - 23:08
Janny Van Den Bogert:
Mooi verslag Diede. Je doet goed werk daar en je leert er vast heel veel! Veel succes nog. Ik heb nog een bedragje overgemaakt. Beter laat dan nooit ;-)
-
03 Maart 2017 - 07:37
Marjo :
Lieve Diede,
Wat een mooi verslag. Leuk om zo een indruk te krijgen van jouw werk en leven daar in ShriLanka. Het werken met de kinderen lijkt me allemaal wel heftig. Veel succes nog daar.
Dikke kus van Max en Marjo -
03 Maart 2017 - 15:26
Janne:
Died!!
Goed om iets van je lezen! Ik vind het knap van je. :) Geniet van je tijd daar, hier is het nu toch maar regenachtig en winderig...
Looove youuu!! <3
Dikke kus van je grote zus -
03 Maart 2017 - 15:27
Janne:
van je te lezen* -
10 Maart 2017 - 12:04
Oma Heerkens:
Halo lieve diede even een groetje van je lieve oma . Jou lieve mama is hier bij mij . En nou gaan wij direct een hapje eten. Wij zullen aan jou. Denken en met genoegen het eten laten smaken.
Veel liefs van je oma. -
10 Maart 2017 - 21:41
Simone:
Hoi Diede,
Knap wat je doet, met zoveel verschillende kinderen werken. Je leert ook verschrikkelijk veel. Heel veel succes en plezier nog, en ik kijk uit naar je volgende blog.
Groetjes, Simone
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
